Η πρώτη ανοικτή ποδηλατική διαδρομή της Bike Team Karpenisi είναι γεγονός! Μπορεί η προσέλευση να μην ήταν πολυάριθμη αλλά αυτό ήταν η αναμενόμενο καθώς ήταν η πρώτη διαδρομή και δεν μπορούμε να πούμε ότι ήταν και από τις πιο εύκολες καθώς μιλάμε για 50 χιλιόμετρα.

Τελικά από την κεντρική πλατεία Καρπενησίου εκκινήσαμε μόλις έξη ποδηλάτες, ανάμεσα μας και ο Ευρυτάνας πρωταθλητής Γιάννης Αντωνίου! Αυτό δικαιολογείτε εν μέρη καθώς το γνωστοποιήσαμε ουσιαστικά την προηγούμενη ημέρα το βράδυ. Παρόλα αυτά ήρθαμε σε επαφή με αρκετά άτομα αυτό το λίγο χρονικό διάστημα και μας δήλωσαν ότι σε μελλοντικές διαδρομές θα προσπαθήσουν να συμμετάσχουν.

Από την πλατεία της πόλης ξεκινήσαμε στις 09:30. Λίγο πριν την τοποθεσία "Χαλίκια" είχαμε το πρώτο από τα δύο σκασμένα λάστιχα. Ευτυχώς ήμασταν προετοιμασμένοι αν τύχαινε κάτι τέτοιο οπότε το αντιμετωπίσαμε χρησιμοποιώντας κολλητικά. Η αλήθεια είναι ότι δεν βιαστήκαμε ιδιαίτερα να το επισκευάσουμε κλέβοντας έτσι μερικές ανάσες ακόμη.

Έχοντας διανύσει τα πρώτα 4 ανηφορικά χιλιόμετρα συνεχίσαμε μέχρι το "Μπαγασάκι" όπου μετά από μία ολιγόλεπτη στάση για ανασυγκρότηση των δυνάμεων μας στρίψαμε αριστερά με κατεύθυνση προς το χωριό Φιδάκια.

Σύντομα αλλάξαμε την πορεία μας και κατευθυνθήκαμε αριστερά στον δασικό δρόμο που οδηγεί προς τον "Σπαστήρα". Μετά από μία σύντομη κατηφορική διαδρομή βρεθήκαμε πάνω από το χωριό Κορυσχάδες όπου και βγάλαμε την πρώτη αναμνηστική μας φωτογραφία.

Μετά από 2,5 χιλιόμετρα συναντήσαμε στα αριστερά μας την Ιερά Μονή Κουμασιωτίσσης, σημάδι ότι σε λίγο θα περνούσαμε πάνω από το Βουτύρο. Το ερώτημα που μας απασχολούσε ήταν τελικά το Παλιό Μικρό Χωριό πόση ώρα θέλει ακόμη; Τελικά περάσαμε το Νόστιμο και ούτε που το καταλάβαμε.

Ο δρόμος αν και δεν είχε ιδιαίτερες δυσκολίες όσο αφορά τις κλίσεις του, αυτό όμως που μας κούραζε από τα πρώτα χιλιόμετρα μετά τον σπαστήρα ήταν το ανελέητο συνεχόμενο τράνταγμα που νιώθαμε στα χέρια μας ειδικά όταν προσπαθούσαμε να κινηθούμε γρήγορα.

Μόλις στο ορίζοντα εμφανίστηκε η Χελιδόνα ξέραμε ότι ήμασταν κοντά. Αυτή μας η σκέψη επιβεβαιώθηκε καθώς μετά από λίγο ξεπρόβαλε στο βάθος και το Παλιό Μικρό Χωριό με τον επιβλητικό Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος να ξεχωρίζει!

Ο ήλιος σε συνδυασμό με την άπνοια είχαν αρχίσει να μας εξουθενώνουν αλλά και να εξαντλούν τα αποθέματα μας σε νερό. Αυτό έπαψε να μας ανησυχεί όταν αντιληφτήκαμε ότι πλέον στην πορεία μας προς το Παλιό Μικρό Χωριό είχαμε μόνο κατηφόρα, μία μεγάλη κατηφόρα! Το μόνο σημείο που σταθήκαμε για λίγο ήταν εκείνο όπου τον Ιανουάριο του 1963 συνέβη η τρομακτική κατολίσθηση η οποί είχε κοστίσει δυστυχώς το θάνατο σε αρκετούς κατοίκους του τότε Μικρού Χωριού.

Το παγωμένο νερό από τις βρύσες της πλατειάς του χωριού μας έκανε να ξανανιώσουμε. Κάτω από τον μεγάλο πλάτανο που δεσπόζει εκεί στήσαμε το ζιαφέτι μας. Ένα κουτί μπισκότα, μερικά τοστ, μπάρες δημητριακών και μερικά σοκολατάκια υγείας, ότι είχε φέρει ο καθένας!

Έχουν μείνει τα τελευταία 16 χιλιόμετρα για την επιστροφή μας από το Παλιό Μικρό Χωριό και η απόφαση να το εγκαταλείψουμε και να αφήσουμε την δροσιά του πλάτανου μας κάνουν την απόφαση δύσκολη. Τελικά παίρνουμε μια μικρή παράταση καθώς διαπιστώνουμε ότι έχουμε και δεύτερο λάστιχο το οποίο και πρέπει να επισκευάσουμε.

Μέχρι την διασταύρωση για Μεγάλο Χωριό βγήκαμε πολύ εύκολα, για την αλήθεια δεν κάναμε σχεδόν καθόλου πεντάλ, από εκεί όμως και μετά έπρεπε να προσπαθήσουμε. Τελικά σε περίπου 20 λεπτά φτάσαμε στο Saloon, εκεί ανασυγκροτηθήκαμε και συνεχίσαμε. Από τον κόμβο του εργοστασίου της Πειραϊκής μέχρι την εκκλησία των Αγίων Ευρυτάνων σκορπήσαμε σχεδόν όλοι...

Ετοιμαζόμαστε για την επόμενη διαδρομή....